«Τριχασμένη» εμφανίζεται η Aριστερά σε μία κρίσιμη περίοδο που το μνημόνιο επιβάλλει ενιαία πολιτική πρόταση, επιβεβαιώνοντας ότι το σαράκι της πολυδιάσπασης συνοδεύει ως γενετικό χαρακτηριστικό τον χώρο.Το ΚΚΕ απορρίπτει κάθε πρόταση συνεργασίας ή πολιτικής συμμαχίας έναντι του μνημονίου που αποτελεί τον βραχίονα της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν πείθεται δε ούτε από το παράδειγμα της Πορτογαλίας, όπου μπροστά στο δικό τους μνημόνιο οι σύντροφοι του (άλλοτε μονολιθικού) Κομμουνιστικού Κόμματος ξεκινούν διάλογο με το αριστερό Μπλόκο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει κοινή δράση για την έξοδο από το μνημόνιο, καθώς αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για εκλογικές συμπράξεις. Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε «κοινή δράση και σύγκλιση στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος για την έξοδο από την κρίση, για τον σταματημό αυτής της κατρακύλας, αυτού του κατήφορου που τελειωμό δεν έχει, την έξοδο δηλαδή από το μνημόνιο και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»
Και ο Αλέκος Αλαβάνος (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής) ζητά εκλογική σύμπραξη της αριστεράς, με επιστολή του προς τα κόμματα, τους σχηματισμούς και τις οργανώσεις του χώρου (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΝ, ΑΚΟΑ, ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΑΡΑΝ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΡΟΖΑ, ΔΗΚΚΙ, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, ΟΚΔΕ, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΜΛ ΚΚΕ, ΚΚΕ ΜΛ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΑΚ και Νέος Αγωνιστής).
Ερώτημα: ποια από τις παραπάνω προτάσεις είναι ρεαλιστική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου